Camino de Santiago – Waar de Weg Spreekt

De ochtenddauw hing nog in de vallei toen de eerste pelgrim langs de weg trok. Hij droeg de sporen van dagenlang lopen, zijn schoenen getekend door stof en regen. Hier, in de groene heuvels van Valga, was hij bijna op zijn bestemming: Santiago de Compostela.

De ochtendnevel hangt laag over de heuvels van Valga. Een pelgrim komt langzaam dichterbij, zijn voetstappen dempen op de vochtige aarde. Op zijn rug een versleten rugzak, om zijn nek een schelp die zachtjes tegen zijn borst tikt bij elke stap. Hier, op een van de laatste etappes van de Camino de Santiago, is de stilte haast tastbaar.

Langs de route markeren stenen kruisen en verweerde borden de weg naar het einddoel: Santiago de Compostela. Maar de tocht is meer dan een reis naar een kathedraal. Onder de schaduw van eucalyptusbomen delen vreemden verhalen, wordt brood gebroken en wijn geschonken. In een eenvoudig café aan de rand van Valga rust een groep pelgrims uit. Niemand vraagt waar de ander vandaan komt, niemand vraagt waarom ze lopen. Iedereen begrijpt het zonder woorden.

Wanneer de zon hoger klimt, verdwijnen ze weer, één voor één, alsof de weg hen roept. Achterblijven slechts de lege koffiekopjes en de verre echo van een afscheidsgroet: "Ultreia" – verder en verder.